Rozdział 5

                                 muzyka

  
   Próby wyciągnięcia Bena z izby wytrzeźwień, na nic im się nie zdały. Policjanci urażeni poprzednim zachowaniem gitarzysty, ani myśleli wypuścić go wcześniej. Zdawało się, że tylko czekali na pretekst aż będą skłonni  naprawdę go ukarać. Nic nie wniosła również Lisa, która budziła większe zaufanie niż pozostali członkowie zespołu. Liczyła na poparcie Rafaela, który jednak pozostał w tyle, ani myśląc włączyć się do ich zawziętej dyskusji. Zostali odesłani z niczym, a zarazem wyrzuceni z komisariatu, w którym już nikt nie chciał użerać się z „bandą gówniarzy”. Nie pozostawało im nic innego jak wrócić do domu z czwórką cżłonków zespołu, wiedząc, że będą narażeni na wiele niewygodnych pytań od Stana Finneya.  

   Wsiedli do samochodu Lisy dusząc się na samym jego tyle. Sam usadowił się na kolanach niezadowolonego Danny’ego który próbował popchnąć go na śmiejącego się z nich Jamesa. Cameron oparł kolana o przednie siedzenie, kopiąc przy tym co jakiś czas zdegustowanego Rafael’a. W duchu cieszyli się, że jednak Bena z nimi nie było. Gdyby musieli gnieździć się tam w piątkę, zapewne wybuchło by pełno nowych kłótni i znacznie ograniczyła by się ich przestrzeń do oddychania.

   - Możecie mi powiedzieć jak wy to robicie ? – spytała nagle Lisa, nie zwracając uwagi na ich zachowania – Doprawy, żadne gówno się was nie trzyma.

   - Urok osobisty – powiedział James i wyszczerzył do niej zęby.

   Rafael prychnął i wpatrzył się przed siebie. Ten ich cały zespół zawsze go szczególnie irytował.  Muzycy byli bezczelni, chamscy i obleśni. Za nic mieli to, że wyrabiali coraz więcej szkód wplątując to w wiele innych niewinnych osób. Ich nieodpowiedzialność doprowadzała jego przyszłego teścia do szału, i równała się zachowaniem kilkuletniego dziecka. Ich idiotyzm pogłębiał się z każdym następnym dniem, i z każdą następną szklanką whiskey. Byli niemożliwi i jak najbardziej nie warci uwagi kogoś takiego jak Stan Finney. Przypuszczał, że musiał dostawać za swoją pracę krocie skoro dawno jeszcze jej nie porzucił. Nie lubił gdy Lisa przebywała w ich towarzystwie. Nie był wcale zazdrosny, bo cała piątka nie była jak dla niego – uczciwego studenta medycyny -  żadną konkurencją, ale mimo tego uważał że mogą mieć na nią zły wpływ. Nie zniósł by gdyby jego narzeczona zapragnęła nagle tatuaż na łydce albo koczyka w wardze, bo było to jak dla niego szpetne i zupełnie chore. Normalni ludzie nie obwieszają swojego ciała jak jakieś choinki. Normalni ludzie są po prostu normalni. A on jak najbardziej się do nich zaliczał.

   Gdy z każdym kilometrem coraz bardziej zbliżali się do posiadłości Finneyów, muzycy robili się coraz bardziej markotni. Gdyby sytuacja nie była tak poważna Lisa już dawno wybuchneła by śmiechem na widok ich przerażonych min. Wiedziała jednak, że jej ojciec pozostaje w wielu sprawach nie ugięty i nawet jej interwencja nie zdoła powstrzymać jego wybuchu zlości . W zasadzie to uważała, że taka awantura powinna im się przydać , i wkońcu przemówić  ostatecznie do rozsądku. Mimo, że doskonale wiedziała iż to złudna nadzieja, cieszyła się, że przynajmniej Sam Bettley ma jeszcze czasami olej w głowie.

   Jak się spodziewali manager już na nich czekał, oparty nonszalancko o bramę wjazdową do jego posiadłości. Trudno było ocenić jego emocje. Twarz pozostała bez wyrazu , a ciemne oczy wpatrzone były jak zahipnotyzowane w nadjeżdżający samochód córki. Gdy stanęli na podjeździe, żadne z muzyków nie wyraziło chęci opuszczenia pojazdu. Raptem przestała im przeszkadzać niewygoda i przywarli do siebie jeszcze bardziej niż podczas jazdy. Rafael pierwszy wygramolił się z samochodu i od razu podszedł do przyszłego teścia rzucając mu jedno ze swoich zwykłych spojrzeń.

   - Zanim zaczną się te dłuższe ceregiele, jednego z nich nie ma – powiedział od razu nie czekając na reakcję Lisy, która kroczyła tuż za nim

   - Izba wtrzeźwień ? – spytał  cicho i nie czekając na odpowiedź kiwnął ręką w stronę zespołu, który w końcu zdecydował się opuścić leniwie pojazd

 – Za mną - zarządził

   Szli za nim jak na ścięcie, nie próbując nawet się odezwać.  Przeszli koło domu i skierowali się w stronę ogrodu, który odwiedzili tego samego dnia rano. Wyminęli wszystkie egzotyczne rośliny żony Stana aż doszli do małej szopki położonej na samym końcu jego działki. Chłopcy jeszcze nigdy nie przyglądali się jej z bliska. Nigdy wcześniej nie była też warta uwagi, była w końcu tylko zwykłym drewnianym kantorkiem mająca w sobie wszystkie potrzebne przyrządy do pielęgnacji ogrodu.

  

 Stan pokazał gestem aby poczekali na zewnątrz w chwili gdy on zniknął za jej drewnianymi drzwiczkami. Żadne z nich nie miało nawet odwagi spytać się, jak poszła mu rozmowa z właścicielem zdemolowanego baru.

   Nie trwało to długo. Po kilkunastu sekundach Stan wyjawił się ponownie niosąc pod pachą cztery długie miotły. Wręczył zdziwionym członkom zespołu po jednej i przybierając najbardziej spokojny ton na jaki było go stać oznajmił

   - Właściciel baru zgodził się nie zgłaszać waszej sprawy na policję, pod warunkiem że zapłacicie za wszystkie szkody. Macie czas do jutra, by cały klub doprowadzić do porządku, takim jakim go zastaliście przed tą całą burdą. Co więcej nie mam zamiaru wynajmować wam żadnego prywatnego autobusu. Pojedziecie pod bar, zwykłym miejscowym busem zabierając ze sobą te cholerne miotły i doprawy gówno mnie obchodzi jak idiotycznie będziecie z nimi wyglądać. Koniec ze sprzątaniem przeze mnie waszych debilizmów i czas żebyście sami zrozumieli konsekwencje swoich czynów. To chyba jedyny sposób by coś dotarło do tych waszych zapitych, durnych łepetyn.

   Kończąc swoją wypowiedź, Stan rzucił im pełne irytacjii spojrzenie i jak gdyby nigdy nic ruszył do swojego domu, podlewając po drodze kilka dorodnych żółtych kwiatów.

   - Ben ma pieprzone szczęście – mruknął Danny przyglądając się z niechęcią swojej miotle – To ja już  chyba wolę tę izbę wytrzeźwień.

***

   Dni spokoju i odpoczynku skończyły się wraz z nadejściem maja gdy zespół miał kilka umówionych  koncertów w londyńskich klubach. Musieli opuścić York, w hrabstwie North Yorkshire by udać się wraz ze swoją ekipą techniczną do stolicy kraju. Byli tam wielokrotnie, i zawsze bardzo lubili tam powracać. Emocje jakie zapewniał im tłum, były niedopisania i mogli szczerze przyznać, że fani z Londynu byli najbardziej szaloną publicznością na świecie. W chwili gdy wychodzili na scenę słysząc krzyki rozochoconego tłumu, dostawali nowej niezwykłej energii przez co ich występy były coraz bardziej urozmaicane poprzez energiczne, sceniczne ruchy i coraz lepszą barwę wokalu Danny’ego oraz od czasu do czasu Bena . Fani byli bardzo ważną częścią w ich muzycznym życiu, gdyż ich wsparcie dawało im niezłego kopniaka w tyłek powodując, że chcieli być coraz lepsi w tym co robili.

   Miasto przywitało ich małą wiosenną mżawką, ozdabiając szyby ich autobusu przezroczystymi koralikami. Ciemne chmury pomału omijały miasto w chwili gdy oni z całą ekipą zatrzymali się przed jednym z pokaźnych londyńskich hoteli. Pierwszy koncert mieli następnego dnia, późnym popołudniem, dlatego te parę godzin mogli jeszcze wykorzystać dla swoich celów.

   Pokoje jakie sobie wynajęli były dosyć przestronne więc starczyło im miejsca na pozostawienie tam wszystkich swoich rzeczy nie zagradzając nimi swoich łóżek. Pomimo, że każdy miał oddzielną sypialnię, zawsze magicznym sposobem budzili się tylko w jednej. Na łożku, pod łożkiem czy nawet zamknięci w szafie. Nie dziwiło ich zatem dlaczego technicy postanowili zameldować się w hotelu ulicę dalej tłumacząc się ze zbyt wielkiego kosztu wynajmu.

   Po przyjedzie stwierdzili że wcale nie są tyle zmęczeni by udać się od razu w objęcia morfeusza. Mieli w tym swój ukryty cel, gdyż wiedzieli że czeka ich pierwsza noc z dala od Stana Finneya, który od czasu incydentu z pubem, znacznie zwiększył swoją kontrolę nad nimi.

   Zadowolony Danny postawił pół pełną butelkę Jacka Danielsa na stole i rzucił obok paczkę otwartych papierosów. Usiadł na jednym z wygodniejszych foteli i uśmiechnął się do siebie pod nosem. Wyglądając przez okno ozdobione zbyt długą fioletową zasłoną, dostrzegł niewielki plac i basen, do którego zaczęło napływać coraz więcej hotelowych gości. Czując się w bardzo imprezowym nastroju zanucił jedną ze swoich piosenek po czym wyciągnął telefon w celu standardowego przejrzenia swojego profilu na twitterze. Pomimo że miał przy sobie swoich zwariowanych kompanów, najwyraźniej kogoś jeszcze bardzo mu brakowało. Myca - jego dziewczyna znajdowała się setki kilometrów od niego i jedynym minusem bycia muzykiem były bardzo częste czasami ciągnące się tygodniami rozstania.

   Po chwili w jego pokoju zjawili się Ben z Cameronem, którzy po odbytym prysznicu byli zregenerowani i gotowi do ich dalszych nocnych działań. Ben rzucił się na łożko Danny'ego zrzucając z niego wszystkie jego rzeczy gdy Cameron chwycił po butelkę whiskey, którą niemal od razu przyłożył sobie do ust.

   Danny rzadko pozwalał sobie na romantyzmy, ale właśnie w tej chwili - ignorując zaczepki chłopaków - postanowił opublikować swoje miłosne wyznanie do Mycy. Napisał, że bardzo za nią tęskni i byłby znacznie szczęśliwszy gdyby mogła znajdować się tuż obok niego. Na reakcję swoich twitterowych obserwatorów nie musiał długo czekać. Ludzie życzyli im szczęścia , jak i  zaczeli wyrażać swoje opinie co do wybranki serca wokalisty zespołu. Parę sekund później, zauważył że swój wpis dodał również Ben. Był skierowany do niego.

" Okej, kochanie.. ale ja jestem po prostu na łóżku obok, ty pieprzony idioto"

   Obrócił się rozbawiony w stronę szczerzącego się do niego gitarzysty.

   Nie zdążył jednak w żaden sposób zareagować, gdyż do pokoju dotarli także Sam i James z kilkoma browarami pod pachą. Gdy byli już w komplecie mogli spokojnie ustalić plan co do nadchodzącej nocy.

________________________

To chyba ostatni mój wpis w te wakacje. Ale to wszystko zleciało :( Chciałabym również poinformować, że wyjeżdząm jutro i wracam codopiero w niedzielę, dlatego przez te kilka dni nie bedę miała jak czytać waszych notek. Ale spoko, wszystko nadrobię w niedzielę jeszcze przed powrotem do szkoły.

Rozwalił mnie tekst Bena z twittera " I never normally get hangovers....but fucking hell...I feel shittier than when Hitler got his gas bill"  

Jak ja ich kocham :D

edit : tak sobie pomyślałam że jakby ktoś chciał bardziej poznać zespół, zobaczyć jak naprawde wygląda ich zabawa ( gdyż moje opowiadanie nie jest z tyłka wzięte ;) ) to może obejrzeć, ten teledysk. Do tych co go obejrzeli miałabym pytanie. Który z chłopaków wydaje się wam najprzystojniejszy ? ( ciekawa jestem :D)
---> filmik <---